«شیخیه»
بستر پیدایش بابیت و بهائیت
یاد آوری :پیش ازپرداختن در خصوص فرقه منحرف و ضالّه (بهائیت) لازم است ریشه های
فكری ای كه به (بابیت) و (بهائیت) ختم شده، نقد و بررسی گردد تا خوانندگان با بصیرت
بیشتر، در صدد كشف چگونگی راه یابی انحراف در میان افراد و گروه ها برآیند. از این
رو، اینك با بسط بیشتری از (شیخیه) و (افكار و اعتقادات آنان) سخن خواهیم گفت تا جریان
شكل گیری فرقه ضالّه (بابیت) و (بهائیت)، به درستی ترسیم كرده، به نقد و بررسی عقاید
آنان بپردازیم.
شیخیه :فرقه شیخیه، براساس تعالیم عالم شیعی، شیخ احمد احسائی، در نیمه اول قرن
سیزدهم به وجود آمد. پیروان این فرقه مجموعاً از مردم بصره، حلّه، كربلا، قطیف، بحرین
و بعضی از شهرهای ایران بودند.(1)
اساس این مذهب، مبتنی بر تركیب (تعبیرات فلسفی قدیم) متأثر از آثار سهروردی
با اخبار آل محمد (صلى الله علیه وآله وسلم) است.(2) آموزه های ویژه بنیان گذار این
فرقه، غیر از آن كه مایه انشعاب داخلی فرقه شد؛ زمینه ساز پیدایش دو فرقه منحرف (بابیت)
و (بهائیت) نیز گردید.
نام دیگر این گروه (كشفیه) است. كشفیه، كنایه از كشف و الهامی است كه
رهبران این فرقه، برای خود قائل بودند. مدعی جانشینی شیخ، فردی به نام (سیدكاظم رشتی)
بود. وی در خصوص نام گذاری شیخیه به (كشفیه) می نویسد:(خداوند سبحان، حجاب جهل و كوری دین را از بصیرت ها و چشم های ایشان برداشته
و ظلمت شك و ریب را از قلوب و ضمایر آن ها برطرف كرده است).(3)
این فرقه به (پایین سری) - در مقابل (بالاسری) - نیز نامیده شده است.
علّت نام گذاری آن ممنوع دانستن زیارت و اقامه نماز در بالاسر قبر امام معصوم(علیهم
السلام) است كه مخالفان، آنان را (پایین سری) می خواندند.
