«تا سیدباب به محضر سیدرشتی
ورود فرمودند با اینكه حضرت باب، جوانی بود بیست و چهار ساله و سید (رشتی) مردی پنجاه
ساله؛ این تاجری محقر و آن عالمی موقر، درس را احتراماً له موقوف كرد و توجه تلامیذ
را به صحبت حضرت باب معطوف فرمود و در حین صحبت، چنان احترامات فائقه و تكریمات لائقه
از مورود، نسبت به وارد ظاهر می‌شد كه همگی در شگفت و حیرت افتادند و مسائلی از آثار
ظهور موعود در میان آوردند كه پس از این مقدمات و بروز داعیه ایشان، همگی طلاب آن مسائل
را راجع به سید باب دانسته و غرض سیدكاظم رشتی از این مسائل و اذكار، آن بود كه به
طلاب بفهماند حضرت باب، قائم موعود و مهدی منتظر است.»[1]
وی در حضور ملاحسین بشرویه‌ای در شب شصت و پنجم نوروز،
مطابق با شب ششم خرداد از سال نهنگ و پنجم جمادی هزار و دویست و شصت هجری[2] در
این اثر نخست خود به نام تفسیر سوره یوسف[3] مدعی
بابیت امام دوازدهم شیعه، حضرت حجت بن الحسن المهدی شد. وی در آن کتاب چنین آورده است:
«الله قد قَدَّرَ أنْ یخرجَ ذلك الكتاب فی تفسیر أحسنِ القصص من عند محمّد
بن الحسن بی علیّ بن محمّد بن علیّ بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علیّ بن الحسین بن
علیّ بن أبی طالبٍ علی عَبْدِهِ لیكونَ الحجّة الله من عند الذّكر علی العالمین بلیغاً؛[4]
همانا خدا مقدّر كرده است
كه این كتاب، از نزد محمّد، پسر حسن، پسر علی، پسر محمد، پسر علی، پسر موسی، پسر جعفر،
پسر محمد، پسر علی، پسر حسین، پسر علی، پسر ابی‌طالب بر بنده‌اش برون آید تا از سوی
ذكر (سیّد علی‌محمّد) حجت بالغه خدا بر جهانیان باشد.»
[1]. اسدالله فاضل مازندرانی،
رهبران و رهروان درتاریخ ادیان، ج2، ص 231 – 280.
[3].
البته باب آثار دیگری نیز پیش از این اثر داشته است؛ اما این تفسیر در واقع، نخستین
اثری است که او آشکارا در آن مدعی شده است.
[4]. سید علی محمد باب، تفسیر سوره یوسف، ص 3.
