ابزار هدایت به بالای صفحه

چگونگی بوجود آمدن من یظهره الله

علیمحمد [شیرازی] زمانی که ادعای ذکریت و بابیت داشت کتاب هائی به نام احسن القصص (تفسیر سوره یوسف) و تفسیر کوثر و تفسیر و العصر را تألیف نمود. وی در آن هنگام ورد زبانش در مجالس و محافل این بود که با امام دوازدهم حضرت حجة بن الحسن (عجل الله تعالی فرجه الشریف) روابط سرّی دارم من از جانب آن حضرت مأمورم، هر چه را که می‏ گویم از طرف اوست، هدف اصلی من جز تقویت و تشیید دین مقدس اسلام و نشر حقایق آن چیز دیگری نیست و نیز...

کلمه‏ ی قائم منتظر و مهدی موعود را عنوان تألیف خود قرار داده بود؛ بعد هم پایش را بالاتر نهاد ادعای مهدویت نموده گفت:

من همان قائم منتظر و مهدی موعودم، همه جا ناقوس (انی انا القائم المنتظر و الحجة الاکبر) را می‏نواخت و همین که دعوی "نبوت" کرد، پایش مانند برخی از چهارپایان در گل گیر کرده نمی‏دانست چه نقشه‏ای بریزد تا آن کلمه قائم منتظر و مهدی موعود را که عنوان تألیفات خویش قرار داده بود، تأویل کند:

زیرا وی به عقیده خودش به مقام پیغمبری رسیده و کتابی به نام "بیان" آورده مردم را به دین جدید خویش دعوت می‏کند دیگر چه معنی دارد از طرف امام مأمور باشد و تقویت از دین مبین اسلام بنماید، لذا در دریای اندیشه فرورفت تا این که فکرش به این جا رسید که آن عنوان قائم منتظر و مهدی موعود را تبدیل به یک مفهوم کلی و معنای مبهمی کند و آن عبارت بود از کلمه "من یظهره الله" یعنی کسی که بعد، خدا او را ظاهر می‏کند؛ آری! علیمحمد برای این که نوشته‏های سابق خود را تأویل کند، این طور می‏گوید: مقصود من از قائم و مهدی منتظر که از جانب او دعوای بابیت می‏نمودم و از مقام حضرتش دائم تعریف کرده، از ظهورش بشارت می‏دادم، "من یظهره الله" است یعنی کسی که بعد، خدا او را ظاهر می‏کند.

از این جا زیرکی حسینعلی به خوبی آشکار می‏گردد؛ وی ادعای من یظهره اللهی کرده می‏گوید من همان کسی هستم که علیمحمد از ظهور من خبر داده، صبح ازل باید پیرو من گردد، کتاب بیان منوط به تصدیق و امضاء من است من مرام علیمحمد را نسخ کرده، خلاصه با این خدعه و نیرنگ در حدود پنجاه نفر از بابیه را پیرو خود ساخت و مابقی که سی نفر بیش نبودند از صبح ازل پیروی می‏نمودند.

از این به بعد، فرقه بابیه به دو دسته ازلی و بهائی تقسیم شدند و دائما به لعن و تکفیر هم می‏پرداختند در نتیجه انقلاب و هیجان عجیبی بین آن دو دسته ایجاد شد؛ دائما نیرنگ‏ها به هم می‏زدند کثافت کاریها به بار می‏آوردند از این رو پادشاه عثمانی چاره‏ای ندید جز این که آن دو دسته را از نقاط نزدیک مرز به جاهای دوردست تبعید کند، تا کاری از آن ها ساخته نباشد؛ این بود که صبح ازل و پیروانش را با چند نفر از بهائی ها به ماغوسای قبرس تبعید کرد، و حسینعلی و یاورانش را با چند نفر از بابی ها به زندان معروف عکا افکند؛ این کار در 20 ربیع‏الاول سال 1285 هجری واقع شد.

منبع: کتاب امشی بحشرات بهائی، تألیف سید محمد مهدی مرتضوی؛ ناشر: کتاب فروشی علامه