شیخ
احمد و دربار قاجار
روابط میان او و دربار قاجار با روابط
میان دربار و سایر علمای شیعه متفاوت است. شیخ در نوشته‌های مختلف، فتحعلی‌شاه را به
نحوی متملقانه ستوده است. به عنوان نمونه، شیخ در «رساله سلطانیه» وی را چنین میستاید:
«عزالمؤمنین و حامی الملة والدین، طالب الحق والیقین،
مسفرالملوین، و قرةالعین، وجامع كلّ زین، سلطان البرّین و خاقان البحرین،
حافظ الأمان
و مارس أهل الإیمان، عالی‌القدر و الشأن، و سامی الرّقبة والمكان، السّلطان بن السّلطان
بن السّلطان و الخاقان ابن
الخاقان بن خاقان السلطان، فتحعلی‌شاه، شدّالله عضده، و
هزم الله به جنود الكافرین والمنافقین، و شرّد الله بما یمدّه من النّصر
جیوش المعتدین،
و شیّد بنیان سلطنته بالإمداد والتحصین، و مدّالله ظلال عزّه و نصره علی جمیع المؤمنین،
بحرمة المیامین و
خیرالخلق أجمعین محمد و آله الطاهرین ـ صلواةالله علیهم أجمعین ـ
آمین ربّ العالمین.»[2]
همین مطالب،
شاهدی است که می‌توان به وسیله آن به صحت گفته‌های مرحوم تنکابنی اطمینان کرد که می‌نویسد:
«شیخ احمد
در هر بلد، مطاع و ممجد و سلطان عصر، مرحوم فتحعلی‌شاه را با او نهایت خصوصیت....[3]
و به نتیجه‌ای
رسید که مرحوم سید محمد باقر نجفی به آن رسیده است؛ وی در کتاب بهائیان می‌نویسد:
«تمامی این
اسناد تاریخی نشان می‌دهد که تملّق‌گویی شیخ نسبت به فتحعلی‌شاه و شاهزادگان قاجار
یک شیوه همیشگی بوده است.»[4]
[1]. هانرى كربن، مكتب شیخى، ترجمه دكتر فریدون بهمنیار،
ص28.
[2]. شیخ احمد احسایی، جوامع‌الكلم، ج2، ص244.
