«شما مكلّف هستید كه اوامر و دستورات ما را به دوستانمان برسانید، با اینكه ما بر اساس فرمان خداوند بزرگ و صلاح واقعى خود و شیعیانمان - تا زمانى كه حكومت بر دنیا در اختیار ستمگران است - در نقطه اى دور و پنهان از دیده ها به سر مى بریم ؛ ولى از تمام حوادث و ماجراهایى كه بر شما مى گذرد، كاملاً مطّلع هستیم و هیچ چیز از اخبار شما بر ما پوشیده نیست. از خطاها و گناهانى كه بندگان صالح خداوند، از آنها دورى مى كنند ؛ اما شما آنها را مرتكب مى شوید نیز با خبریم. از عهدشكنى ها و پشت سر گذاشتن عهد و پیمان ها با اطلاعیم... پس از خداوند بترسید و تقوا پیشه كنید و ما خاندان رسالت را مدد رسانید... سعى كنید اعمالتان به گونه اى باشد كه شما را به ما نزدیك سازد و از گناهانى كه موجبات نارضایتى ما را فراهم مى نماید، بترسید و دورى كنید...»[198[.
بر اساس این توقیع شریف، همه شیعیان و دوستداران حضرت، توصیه به تقوا و ورع شده اند و این بهترین راه دوستى و خشنودى امام زمان(عج) است ؛ همان طورى كه گناهان و معاصى، باعث نارضایتى آن حضرت و قطع پیوند و ارتباط با او است. حتّى در توقیع دیگر، علّت طولانى شدن غیبت و عدم مشاهده و دیدار آن حضرت، گناهان و انحرافات شیعیان و دوستان اهل بیت (علیهم السلام) ذكر شده است: «... ما عهد مى كنیم با شما اى دوست مخلص (شیخ مفید) كه در راه ما با ظالمان مجاهده مى كنى ؛ هر كس از برادران دینى شما - كه تقوا را سرمایه خویش قرار دهد - از فتنه هاى گمراه كننده و ظلمت خیز، در امان خواهد بود... آنچه كه موجب جدایى ما و دوستانمان گردیده و آنان را از دیدار ما محروم كرده است، گناهان و خطاهاى آنان و تخلّف از فرمان هاى خداوند است»[199[.
جالب آنكه در آغاز قیام جهانى حضرت مهدى(عج) یاران و اصحاب نزدیك ایشان، پیمان و بیعت سختى با آن حضرت مى بندند و تعهّد مى كنند كه از گناهان و انحرافات دورى جویند و از ظلم و فسادگرى بپرهیزند. امیرمؤمنان على (علیه السلام) ، در ضمن یك حدیث طولانى، در وصف بیعت یاران امام زمان(عج) چنین مى فرماید:
با او بیعت مى كنند كه هرگز:
دزدى نكنند «یبایعون على اَن یَسرَقوا» ؛
زنا نكنند «ولا یَزنوا» ؛
مسلمانى را دشنام ندهند «و لا یَسُبّوا مسلما» ؛
خون كسى را به ناحقّ نریزند «و لا یقتلوا مُحرما» ؛
به آبروى كسى لطمه نزنند «و لا یهتك حریما مُحرّما» ؛
به خانه كسى هجوم نبرند «و لا یهجموا منزلاً» ؛
كسى را به ناحق نزنند «و لا یضربوا احدا الاّ بالحقّ» ؛
طلا، نقره، گندم و جو ذخیره نكنند «و لا یكنزوا ذهبا و لا فضّة و لا بُرّا و لا شعیرا» ؛
مال یتیم را نخورند «ولا یأكلوا مالَ الیتیم» ؛
در مورد چیزى كه یقین ندارند، گواهى ندهند «و لا یشهدوا بما لا یَعلمون» ؛
مسجدى را خراب نكنند «ولا یُخرِبوا مسجدا» ؛
مشروب نخورند «و لا یَشربوا مسكرا» ؛
حریر و خز نپوشند «و لا یلبَسوا الخزّ و لا الحریر» ؛
در برابر سیم و زر سر فرود نیاورند «و لا یتمنطقوا بالذّهب» ؛
راه را بر كسى نبندند «و لا یقطعوا طریقا» ؛
راه را نا امن نكنند «و لا یخیفوا سبیلاً» ؛
گرد همجنس بازى نگرایند «و لا یَفسقوا بغُلام» ؛
خوراكى را از گندم و جو انبار نكنند «ولا یحبسوا طعاما مِن بُرّ و لا شعیر» ؛
به كم قناعت كنند «و یرضَونَ بالقلیلِ» ؛
طرفدار پاكى باشند «و یَشَتّمونَ على الطیّب» ؛
از پلیدى گریزان باشند «و یكرهون النجاسة» و...»[200[.
پس گناهان و رذایل اخلاقى، عامل مهمى در محرومیت انسان از عنایات امام زمان(عج) است. با این حال باید دانست كه امام هر زمان، مظهر رحمت و رأفت الهى و واسطه فیض بین خالق و مخلوق است. تمام نعمت ها به بركت وجود امام و حجّت هر زمان به مردم مى رسد و تمام بلاها نیز به بركت وجود او رفع مى شود و با اندكى اشتباه و خطایى، این الطاف و بركات از انسان دریغ نمى گردد. او مظهر رحمت الهى است و هیچ سود و منفعتى را از دیگران توقّع ندارد و جز در راه منافع آنان قدم بر نمى دارد. در عنایت و لطف او، هیچ بخل و كاستى راه ندارد.
آن حضرت در سخنان خیرخواهانه اى مى فرماید: «پس باید هر یك از شما [شیعیان]، كارهایى را كه موجب جلبِ محبّت مى گردد، انجام دهید و باید از كارهاى ناپسندى كه خشم و غضب ما را در پى دارد، اجتناب كنید. پس [آگاه باشید كه] مرگ آدمى ناگهان مى رسد كه در آن، دیگر توبه سودى نمى رساند و ندامت، نمى تواند او را از عذاب برهاند»[201[.
یقین بدانیم اگر كوچك ترین انحرافى كه در بین شیعه ایجاد شود، قلب امام زمان را ناراحت و رنجور خواهد كرد. به همین جهت آن حجّت خداوند، شكوه خویش را از دست شیعیان جاهل و منحرف به این صورت اظهار مى دارد: «به حقیقت، نادانان و كم خردان شیعه و كسانى كه پر و بال پشه بر دین آنها برترى دارد، ما را آزار مى دهند[202[[.
در پایان توصیه مى شود، ارتباط خود را با خواندن دعا و انجام اعمال نیك، با امام زمان(عج) پررنگ تر كنید و خود را همیشه مدیون و بدهكار او بدانید. اگر دعاها و خواسته ها، همراه با گریه، پشیمانى و اشك شوق باشد، احتمال استجابت آن بیشتر است ؛ پس سوز و ندبه خود را با خواندن دعاى عهد و ندبه، اعلام دارید و در عین حال استغفار و توبه را فراموش نكنید. بهترین شفیع در بارگاه الهى براى آمرزش گناهان، امام معصوم است و دعاى او در حق شیعیانش به یقین اجابت مى شود[203[.
……………………………………………………………………………………………………………
[198]. بحارالانوار، ح 53، ص 175.
[199]. نجم الثاقب، ص 567.
[200]. منتخب الاثر، ص 581، ح 4 ؛ الملاحم و الفتن، ص 53.
[201]. بحارالانوار، ج 53، ص 174، ح 7.
[202]. احتجاج طبرسى، ج 2، ص 474.
[203]. براى مطالعه بیشتر در این زمینه ر.ك: ناصر مكارم شیرازى، مهدى انقلابى بزرگ ؛ محمد محمدى رى شهرى، كیمیاى محبّت ؛ علیرضا رجالى، یكصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمانعج و... .
