آرژانتین
این کشور مورد توجه جدی صهیونیست‌ها و بهائیان در دوران معاصر بوده و جمعیت صهیونیست‌ها‌ی آن به‌خصوص در پایتخت در سال‌های اخیر فزونی یافته است. آرژانتین همانند برخی دیگر از کشور‌های امریکای لاتین شاهد کودتا‌های بسیاری در طول تاریخ معاصر خود بوده است. بهائیان در دوران یکی از این کودتاگران به نام «لانوسه» هیأتی را به این کشور اعزام می‌کنند و با آب و تاب فراوان از اصول بهایی خود هم چون «وفاداری نسبت به حکومت»دم زده و حکومت استبدادی این کشور را نسبت به اندیشه‌های مذهبی خود مشتاق می‌کنند .[2]
۶ـ اتیوپی
پس از سقوط رژیم «هایله سلاسی» با تمایلات امریکایی در سال ۱۹۷۴ میلادی و روی‌کار آمدن رژیم «هایله ماریام» با تمایلات کمونیستی، هم‌چنان روابط اتیوپی و اسرائیل حفظ شد. و این استحکام در روابط به بهائیان که پیوند جدی با اندیشه‌های صهیونیستی داشتند، مجال داد تا حتی در دوران جنگ داخلی در این کشور آزادانه تبلیغ کنند و از سوی حکومت ضمانت‌های امنیتی دریافت کنند. [3]
اوگاندا
اوگاندا از جمله مستعمرات انگلستان بود که در سال ۱۹۶۲ میلادی استقلال یافته است. اسلام‌گرایی در این کشور، موجب تقویت مسیون‌های مسیحی از سوی انگلیس در این کشور شده است «اسلام منهای حکومت» اندیشه استعماری بوده که بر مردم مسلمان این کشور تلقین شده است. اسرائیل نیز با حمایت‌های بی‌حد و حصر انگلستان در اوگاندا فعالیت فراوانی انجام داده و حتی در مقطعی رژیم صهیونیستی برای این کشور دیکتاتور پرورش داده است. بهائیان نیز به واسطه حضور پر‌رنگ صهیونیست‌ها در این کشور به تبلیغ اندیشه‌های منحرفانه خود از دیر باز مشغول بوده‌اند. تأسیس ساختمان ویژه بهائیان در کامپالا نقطه عطفی در فعالیت‌های تبلیغی بهائیان است. از این حیث می‌توان اوگاندا را مرکز بهائیان در افریقا قلمداد کرد. بهائیان در اوگاندا از حمایت‌های سیاسی، مالی، رسانه‌ای و ... حکومت اوگاندا برخوردارند. [4]
فیلیپین
این کشور در سال ۱۹۴۶ میلادی از زیر یوق استعمار امریکا خارج و به استقلال دست یافت. قبل از استقلال این کشور و پس از استقلال ـ به دلیل وجود عوامل غرب‌گرا ـ برخی اقدامات اسلام ستیزانه در کشور از جمله تفوق تعداد کلیساها بر مساجد به وقوع پیوست. هم‌زمان با شکل‌گیری موج پایداری و بیداری اسلامی در این کشور، بهائیان نیز وارد این کشور شدند و با حمایت‌های حکومتی سعی در آرام نگه‌داشتن امواج خروشان ضداستبکاری ضد استبدادی مردم مسلمان کردند. حتی به هیأت‌های تبلیغی بهائیان اجازه ورود به زندان‌های این کشور و ارشاد معترضان داده شد.[5]
منابع:
[1] ر.ک شیلی،
دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه، تهران، ۱۳۷۷، ص ۵۷
[2] ر.ک آرژانتین، دفتر مطالعات
سیاسی و بینالمللی امور خارجه، تهران، ۱۳۷۴، ص ۵۲
[3] ر.ک اتیوپی، دفتر مطالعات سیاسی
و بینالمللی وزارت امور خارجه، ۱۳۸۱، صص ۱۱ و ۱۰
[4] ر.ک اوگاندا، دفتر مطالعات
سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه، ۱۳۷۴، صص ۹ و ۱۰
[5] ر.ک فیلیپین، دفتر مطالعات
سیاسی و بینالمللی وزارت امور خارجه، ، ۱۳۸۲، ص ۱۹
