به راستی چگونه می‌توان این یاوه‌ها را باور کرد؟ اگر چنین باشد،
خود، قلم بطلان بر عقاید و مسلک خود کشیده‌اند. اینک به بخشی از نوشته‌ها و گفته‌های
آنان، که مستقیماً از کتاب‌هایشان نقل می‌شود، توجّه فرمایید.
۱٫ سیّد علی محمد در نامهِ خود به یحیی (صبح ازل) چنین
نوشت:
هذا کتاب من اللّه الحیّ القیّوم الی الله الحیّ القیوم قل کلّ من
اللّه یبدون قل کلّ الی اللّه یعودون.1
این نامه‌ای است از خدای زنده و بر پادارندهِ جهان (باب) به سوی
خدای زنده و بر پا دارندهِ جهان (صبح ازل) بگو همه از خدا آغاز می‌شوند و همه
به سوی او باز می‌گردند!
۲٫ سیّد محمد علی باب در کتاب <بیان فارسی>2 (واحد
اول، باب اول) نوشت:
کل شیء به این شیء واحد (علی محمد باب) برمی گردد، و کل شیء به
این شی واحد خلق می‌شود و این شی واحد در قیامت بعد3 نیست؛ الاّ نفس من یظهره
الله4 الذی ینطق من کلّ شأن انّنی انا الله لااله الاّ انا ربّ کلّ شیء و انّ
ما دونی خلقی، ان یا خلقی ایّای فاعبدون.
۳٫ شبیه همین تعابیر را حسین علی نوری (بهاء) در کتاب
اقدس، فقرهِ ۲۸۲ آورده است:
یا ملا الانشاء اسمعوا نداء مالک الاسماء انّه ینادیکم من شطر سجنه
الا‌عظم انّه لا اله الاّ انا المقتدر المتکّبر المتسخّر المتعال العلیم الحکیم
انّه لا اله الاّ هو المقتدر علی العالمین.
۴٫ میرزا حسین علی نیز در نوشته‌ای به هادی دولت آبادی
خطاب می‌کند:
ظلم تو و امثال تو به مقامی رسید که در قلم اعلی5 به این اذکار
مشغول. خف عن الله، انّ المبشّر قال: انه ینطق فی کلّ شأن انّنی انا الله لااله
الا الله انا المهیمن القیّوم.6
از خدا بترس، و مبشر (باب) گفته که او (من یظهره الله) همواره و
همه وقت چنین سخن می‌گوید که من خدایم، جز من مهیمن قیوّم خدایی نیست.
۵٫ و نیز وی، در <لوح هیکل> بر تخت الوهیت می‌نشیند
و هیکل جمال، کینونت و ذات خویش را همانند جمال و ذات خداوند می‌داند:
لایری فی هیکلی الّا هیکل الله و لا فی جمالی الّا جماله و لا
فی کینونتی الّا کینونته و لا فی ذاتی الّا ذاته… و لایری فی
ذاتی الّا الله.7
۶٫ میرزا حسین علی، خود را همان معبود بر شمرده و دیگران
را به عبودیت خویش فرا می‌خواند:
من توجّه اِلیّ قد توجّه اِلی المعبود کذلک فصّل فی الکتاب و قضی
الامر من لدی اللّه ربّ العالمین.8
۷٫ این معبود بشری، می‌میرد و پس از مرگ، غلام حلقه به
گوشش، چگونگی رو سوی آفریدگار آوردن را تبیین می‌کند و در پاسخ پرسش گری که
پرسید: قبله کجاست؟
می‌گوید:
مکان روی آوردن (و قبله)، مقبرهِ مقدّس (!) او – یعنی
حسین علی نوری – به نصّ قطعی الهی است که خدای، آن را مطاف ملا اعلی
قرار داده است و روی آوری غیر از این مکان مقدّس جایز نیست….9
البته، حسین علی نوری پیش از این، بابیه را دعوت به چنین کاری
کرده بود و تذکّر داد که وی قبلهِ آنان است10 در هر جا که باشد.
۸٫ میرزا حسین علی بهاء در کتاب اشراقات، خود را <سلطان
و نازل کنندهِ بیان> (ص ۳۷)، و کنزالمخزون (ص ۹۴)، و قلم اعلی (ص ۷۹)، قیّوم
(ص ۶۸)، (اراده` الله و) مشیّه` الله، مظهر اسماء و صفات خدا، مظهر نفس الله، مشرق
امر خدا، مولی الوری، (ص ۴) و سدره` المنتهی (ص ۱۱۷) بر شمرده است و نامه‌های
خود را به جای نام خدا، به نام خود شروع می‌کرد و به جای بسم الله الرحمن
الرّحیم، به <باسمی المهیمن علی الاسماء> (ص ۱۴۷)، یا <باسمی المشرق
من افق البلاء> (ص ۱۴۷) و… آورده است.
تحلیل و بررسی
آن چه که آورده شد، نمونه‌هایی از خرافات <باب> و <بهاء>
دربارهِ الوهیّت و ربوبیت آن‌ها بود. بدیهی است که اعتقاد به خدای عالم و
حکیم و آفریدگار جهان هستی علاوه بر ادلّهِ عقلی و نقلی، در سرشت و درون هر
انسانی هست که اگر درست هدایت گردد، جای هیچ شک و شبهه‌ای باقی نمی‌ماند.
با این وصف، در طول تاریخ برخی به بیراهه رفتند و به جای پرستش
خدای یگانه، به پرستش بت‌ها و خدایان ساختگی پرداختند و گروهی هم دو گانه پرستی
(ثنویت) را در پیش گرفتند و برخی دیگر سر از تثلیث و سه‌گانه پرستی در آوردند.
پیامبران الهی، مهم‌ترین نکتهِ دعوت خود را، توحید و پرستش خداوند
متعال قرار دادند.
قرآن کریم، با یادآوری مأ‌موریت و رسالت گروهی از پیامبران الهی
مانند: نوح، صالح، هود و شعیب علیهم السلام، سخن آنان را دربارهِ بندگی خداوند
می‌آورد که به مردم چنین می‌گفتند:
)…یا قوم اعبدوالله مالکم من اله غیره(. 11
قرآن، بت پرستی را محکوم و گناه شرک را قابل بخشش نمی‌داند12 و
از بت شکن تاریخ و منادی توحید، حضرت ابراهیم علیه السلام یاد می‌کند و برهان‌های
الهام بخش و سخنان زیبای او را در محکومیت بتان، نقل می‌کند.13
قرآن، یهود و نصاری را دربارهِ این که <عزیر> و <عیسی>
را فرزندان خدا می‌نامیدند نکوهش کرده14 و آن را نوعی بت‌پرستی می‌داند. هم
چنان که گروهی از بت‌پرستانی که فرشتگان را خدا می‌دانستند، سرزنش می‌کند و
خداوند را از خویشاوندی با هر موجودی منزّه می‌داند.15 در این جا انحراف عقیدتی
برخی از پیروان حضرت عیسی علیه‌السلام را یاد آور می‌شود و می‌فرماید:
و آن گاه که خداوند به عیسی بن مریم می‌گوید: <آیا توبه مردم
گفتی که من و مادرم را به عنوان دو معبود غیر از خدا انتخاب کنید؟!…>،
(او می‌گوید:)
منّزهی تو! من حق ندارم آن چه را که شایسته من نیست، بگویم!
اگر چنین سخنی را گفته باشم، تو می‌دانی. تو از آن چه در روح و جان من است،
آگاهی و من از آن چه در ذات (پاک) توست، آگاه نیستم! به یقین تو از تمام اسرار
و پنهانی‌ها با خبری.
من، جز آن چه مرا به آن فرمان دادی، چیزی به آن‌ها نگفتم. (به
آن ها گفتم:) خداوندی را بپرستید که پروردگار من و پروردگار شماست… 16
در دیدگاه قرآن، آنان که حضرت عیسی را خدا یا فرزند خدا 17، یا یکی
از خدایان سه گانه18 می‌نامند، کافرند و لذا به پیامبر اسلام(ص) دستور داده شده
که به نصارا بگوید: بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما عادلانه است برویم
؛ این که جز خدای چیزی را نپرسیتم و برای او شریکی قایل نشویم و همدیگر را
به جای خدا، به نام ربّ نخوانیم.19
این تأ‌کید در جای جای قرآن کریم آمده است. چنان که مأ‌موریت
همهِ پیامبران را توحید و پرستش خداوند بزرگ دانسته20، و همهِ مردم را به آن
فرا خوانده است21و بالا‌خره حکم پروردگار جهانیان بر این تعلّق گرفته که
غیر او پرستش نشود.22
با توجّه به این آیات و نیز دستورهای دیگر قرآن کریم، نکته‌ای
دیگر از تعالیم قرآن را می‌بینیم که برای جلوگیری از این که مسلمانان درباره
پیامبر و سایر رهبران دینی خود به این گونه لغزش‌ها و انحرافات فکری دچار نشوند،
و آن‌ها را خدا، فرزندان خدا، همه کارهِ خدا، ربّ و… و خود را بندگان
آنان نپندارند.
آن‌ها را به جای خدا نپرستند و در نتیجه گمراهی‌ها، بدآموزی‌های تخیّلات
و بت‌پرستی‌ها را به دین مقدّس اسلام راه ندهند، پیشگیری‌های به جایی کرده
است، مانند این که به پیامبر اسلام(ص) دستور می‌دهد، بگو همانا من بشری مثل
شما هستم؛ تنها امتیازی که دارم این است که از جانب خداوند به سوی من وحی
فرستاده می‌شود.23 و نیز می‌فرماید:
انّک میّت و انّهم میّتون ثّم انّکم یوم القیمه` عند ربّکم تختصمون.24
تو و آن‌ها همگی خواهید مرد و روز واپسین پیش پروردگارتان محاکمه
خواهید شد
و در جای دیگر می‌فرماید:
و ما محمّد الاّ رسول قدخلت من قبله الرسل ا‌فان مات او قتل
انقلبتم علی اعقابکم.25
محمّد (ص) شخصی جز فرستادهِ خدا نیست و پیش از او هم پیامبرانی
آمده و رفته‌اند. اگر او نیز مثل گذشته‌اش مرد یا کشته شد، آیا به گمراهی گذشته‌تان
برمی‌گردید؟!.
با توجّه به نکاتی که گفته شد، متأ‌سّفانه هواپرستی و گمراهی
در سران بابیّت و بهائیت غالب گردید و آنان را به انحراف بزرگی دچار کرد، به
طوری که از موقعیت به دست آمده سوء استفاده کرده، خود را در برابر پیروان غافل،
<ربّ> جلوه دادند و ادّعای خدایی کردند.
تعابیر نادرستی که در کتاب‌های بهائیان آمده است، موجب بیزاری
هر عاقلی می‌گردد.
چگونه برخی می‌پندارند که جمال اقدس ابهی – حسین
علی نوری – بر تخت ربوبیّت کبری و جمال اقدس ابهی تکیه زد و
با اسما و صفاتش بر اهل زمین تجلّی می‌کند.26
این نوع تعالیم کجا و آموزه‌های اسلام کجا؟ اسلام، مردم را به
پرستش خالق هستی فرا می‌خواند و بهائیان افراد را به پرستش مخلوق ضعیف دعوت
می‌کنند. آیا چنین آیینی جز شرک چیزی دیگری است؟! جا دارد یک بار دیگر فریب
خوردگان این فرقه که اظهار می‌کنند اسلام را – هم – به
عنوان یک دین آسمانی قبول دارند و قرآن را به عنوان کتاب وحیانی حضرت محمد
(ص) می‌پذیرند، در آیات قرآنی تأ‌مّل و دقّت کنند که می‌فرماید:
(و قال ربّکم ادعونی ا‌ستجب لکم انّ الّذین یستکبرون عن عبادتی
سیدخلون جهنّم داخرین)27
پروردگار شما گفته است، مرا بخوانید تا <دعای> شما را بپذیرم!
کسانی که از عبادت من تکبّر می‌ورزند، به زودی با ذلّت وارد دوزخ می‌شوند.
گزارش یکی از مبلّغان بهائیت دربارهِ ادّعای الوهیّت بهاء
براساس اطلاعات رسیده، برخی از خوانندگان این مجلّه سلسله نوشتار
حاضر را به دست عدهّ ای از فریب خوردگان مسلک بهائیت می‌دهند تا از حقایق آگاه
شوند و اندکی به خود آیند و با تأ‌مّل در نوشته‌ها و سخنرانی‌های رهبران بهائیت
به ادّعای دروغین آنان پی ببرند.
از این رو در این بخش به نقل توضیح و اعتراف یکی از مبلّغان
بهائیت – که پس از بیست سال تبلیغ این مسلک، به دین اسلام هدایت شده
– می‌پردازیم تا درس عبرتی برای دیگران باشد.
عبدالحسین آیتی در کتاب کشف الحیل پاسخ پرسشی را از آواره چنین
آورده است:
آیتی: راستی ذکر الوهیّت بهاء چه صورتی دارد آیا فی الحقیقه` او
دعوی خدایی کرده است؟
آواره: کلمات او را به دست آورید تا این حقیقت بر شما معلوم شود؛
هر چند چنان که گفتیم به ظاهر می‌گویند ادّعای بهاء رجعت مسیح و رجعت حسین
است، ولی در حقیقت ادّعای او ادّعای الوهیّت است.28
اگر کسی سال‌ها در میانشان بماند، به جایی می‌رسد که صریحاً می‌گویند:
بهاء خدای مطلق است و خالق آسمان و زمین و مرسل رسل است و او است که در
طور با موسی کلیم تکلّم کرده، حتی این را در نماز خود تصریح نموده، ولی در عباراتی
که مگر یعرب بن قحطان بیاید عربی آن را درست کند یا بفهمد؛ زیرا چنین می‌گوید:
<شهد الله انّه لا اله الّا هو له الامر و الخلق قد اظهر مشرق الظهور و مکلّم
الطور>. در این جا باید فهمید که فاعل <اظهر> کیست و مفعول آن کدام؟!
اگر فاعل <اظهر> خداست، مکلّم طور که مفعول می‌شود چه کاره
است؟ و گویا به دو خدا در این جا قایل شده، می‌گوید: خدا مکلّم طور را ظاهر کرد.
آیا مکلّم طور غیر از خداست؟ کسی که با موسی در طور تکلّم کرد همان خدا بود،
پس خدایی که بهاء را ظاهر کرده کیست؟ و بهاء اگر خدا نیست چرا مکلّم طور است؟
معلوم می‌شود او خدایی دو آتشه است که از یک طرف خدا او را ظاهر کرده و از
طرفی مکلّم طورش ساخته!
اما عجب است که ما از این عبارت تعجّب می‌کنیم، که مفهوم آن
اثبات دو خدا است در صورتی که در قصیدهِ <عزور قائیه> که یک دسته مهملاتی
است که به گوش هیچ عربی نخورده به هزاران خدا قایل شده، می‌گوید:
کلّ الا‌لوه من رشح ا‌مری تأ‌لّهت‌و کّل الربوب من طفح حکمی
تربّت
ا‌رض الروح بالا‌مربی قدمشی‌و عرش الطور قد کان موضوع وطئتی.
همهِ خدایان از رشحهِ امر من خدا شدند همهِ پروردگاران از طریق
حکم من پروردگارند
زمین روح به واسطه امر به سبب من در آن راه رفته شد و قلّهِ
طور محلّ گام نهادن من است. 29
نویسندهِ کشف‌الحیل، سپس با طرح ادّعاهایی مشابه از سوی غلام احمد
قادیانی، از بهائیان می‌پرسد: کدام یک از این ادّعاها حجّت است؟ و در ادامه آورده
است:
اگر ادّعای الوهیّت را باید حجّت دانست که بهاء، <اننّی اناالله>
گفته است، اوّلا باید فهمید که (آیا) این ادّعا مشروع است؟ معقول است یا نه؟
هر کسی می‌داند که یک بشری که نتوانسته است از هیچ شأ‌نی از شئون بشریت
و از هیچ قانونی از قوانین طبیعت تجاوز کند، این بشر خالق سماوات و ارضین نیست.
خالق کل هر چه باشد و به هر وصفی در آید خواه اله باشد و یا طبیعت
یا ماده واحده یا جوهر الجواهر یا بسیط الحقیقه یا مجهول النعت یا به هر اسم
دیگر خوانده شود مقدّس از شئون بشری است.
اما این که (بهائیان) آیات لقاء30 را دلیل بر خدایی بهاء گرفته‌اند،
اوّلاً این آیات لقاء یک آیات متشابهه‌ای است که کسی هنوز مقصد اصلی آن را
در نیافته.
به طرق مختلف علمای تفسیر در معنی آن سخن گفته‌اند و لذا نمی‌توان
به چنین آیات قابل تأ‌ویل استدلال کرد. ثانیاً این طایفه اول کسی نیستند
که خدایی بهاء را به آیات لقاء استدلال کرده باشد. قبل از ایشان هم، هرکس
دم از <انّنی انا اللّه> می‌زده، به همین آیات استدلال کرده، پس استدلال
به آن آیات یک مقام ابداع و اختراعی را برای این طایفه باقی نمی‌گذارد و
استدلال به این آیات مثل استدلال آن شخص است که داعیهِ نبوت کرده، او را
نزد خلیفه (هارون الرشید) بردند، خلیفه به او گفت: مگر حدیث <لانبیّ بعدی>
را نشنیده‌ای؟ گفت: چرا، شنیده‌ام و همین حدیث دلیل بر نبوت من است؛ زیرا منم
آن <لا> که فرموده است بعد از من نبی است؛ (لانبیّ بعدی) یعنی <لا>
بعد از من نبی خواهد بود.
ثالثاً با فرض این که بگوییم آیات لقاء دلیل است بر این که یک
روزی خدا دیده شود و مردم او را ملاقات کنند، باز دلیل خدایی بهاء نمی‌شود؛ زیرا
نه در آیات لقاء تعیین روز شده نه تعیین اسم. در صورتی استدلال این‌ها صحیح
بود که خدا فرموده باشد که من در فلان سال و فلان روز در لباس میرزا حسین
علی بهاء جلوه می‌کنم و لقای او لقای من است!!!.
آواره، در پایان این بخش می‌افزاید:
باز هم می‌گویم: خدا سلامت بدارد یک مبلّغی را که مثل خودم به
قدر ذرهّ ای به مذهب بهایی عقیده ندارد و به اصطلاح امروزه فقط برای خرسواری
به نشر این امر مشغول است، می‌گفت: ببین چه طور مردم را احمق کرده‌اند که یک
خدای به آن عظمت را که ما معتقد بودیم که حّی است و قدیر است و سمیع و بصیر
است و دارای اسمای حسنی، او را در لباس بشر محدودی در آوردند که دقیقه‌ای قادر
نبود که خود را از یک عارضهِ طبیعت حفظ کند؛ یعنی <میرزا حسین علی بهاء>
و اکنون هم به آن یکی قناعت نکرده، هر روزی می‌خواهند یک بچه خدا و نیم خدا
برای مردم بسازند.
حتّی زنان این عایله هر یک در پی یک چهار یک خدایی می‌کردند
و در لفافهِ عبارات و اشارات به اطراف چیزها نگاشته، خود را صاحب الواح و مقامات
می‌شمرند:
امور تضحک السفهاء منها ویبکی من عواقبها اللبیب. 31
آری، به طرفداران بی‌خبر این مسلک ساختگی باید گفت:
)و من‌یَقُل منهم اِنّی اِله من دونه فذلِکَ نَجزِیهِ جهنّم‌و کذلک نجزی
الظّالِمین(32
و هر کس از آن‌ها بگوید: <من جز خدا، معبودی دیگرم>، کیفر او
را جهنّم می‌دهیم! و ستمگران را این‌گونه کیفر خواهیم داد.
منابع:
1- ر. ک:میرزا جانی کاشانی، نقطه` الکاف، ضمیمه کتاب، به
همّت ادوارد براون.
2- بیان فارسی کتابی است که علی محمد شیرازی در زمان
تبعید در قلعه ماکو تأ‌لیف آن را آغاز کرد و تقریباً در مدت دو سال و نیم مشغول
نوشتن آن بود و می‌خواست آن را نوزده <واحد> و هر <واحد> را نوزده
<باب> قرار دهد، ولی نتوانست بیش از باب دهم از واحد نهم را بنویسد تا
این که به اعدام محکوم گردید و وصیّت کرد که یحیی (صبح ازل) آن را از روی
<بیان عربی> کامل کند.
3- علی محمد باب و نیز حسین علی بهاء معتقدند که قیامت
هر دینی عبارت است از نسخ آن که به تشریع دینی بوده است؛ مثلاً دوران حیات
حضرت عیسی (ع)، قیامت دین موسی (ع) بوده و دوران حیات پیامبر اسلام (ص) قیامت
عیسی (ع) و مدت زندگی علی محمد، قیامت دین اسلام (نعوذ بالله) و زمان حیات
حسین علی، قیامت آیین باب بوده است.
4- باب، آن شخصی که پس از او خواهد آمد را، <من یظهره
اللّه> می‌نامید، و بهائیان معتقدند که مقصود از آن، حسین علی بهاء است.
5- مقصود از <قلم اعلی> خود میرزا حسین علی است.
6- ر. ک: اشراقات، ص ۱۵۸٫ کتاب اشراقات،
مجموعهِ الواح بهاء است که در ۲۹۵ صفحه به چاپ سنگی نشر یافته است. نمونه‌های
دیگر، شبیه این سخن در کتاب اشراقات، صص ۹۰، ۱۹۴، ۲۴۰ و ۲۶۵ آمده است.
7- و نیز ر. ک: اسلمنت (مبلّغهِ بهایی) بهاء الله و العصر
الجدید، ص ۵۰٫
8- اقدس، فقره ۲۹۸٫
9- فتوی عبدالبهاء، به نقل از خاوری، اشراق ، <گنجینهِ
حدود و احکام> صص ۲۰ و ۲۱٫
10- اقدس، فقرهِ ۲۹۲ و ۲۹۳٫
11- اعراف / ۵۹، ۶۵، ۷۳و ۸۵٫
12- ر.ک: انبیاء / ۶۰؛ انعام/ ۷۶،۷۷٫
13- ر.ک: صافّات / ۸۵ -۹۶٫
14- توبه / ۳۱٫
15- اسراء / ۴۰٫
16- مائده / ۱۱۶ -۱۱۷٫
17- مائده / ۷۸٫
18- مائده/ ۷۹٫
19- آل عمران / ۵۹٫
20- انبیاء / ۲۵، نحل /۳۶٫
21- نحل / ۵۱٫
22- بنی اسرائیل / ۲۳٫
23- ر. ک: کهف / ۱۰۷؛ فصّلت / ۶٫
24- زمر / ۳۱٫
25- آل عمران / ۱۴۴٫
26- دروس فی الدیانه` البهائیه`، ص ۸۱: انّه الیوم استوی
علی عرش الربوبّیه` الکبری جمال الا‌قدس الا‌بهی و یتجلّی علی اهل الا‌رض
بکلّ اسمائه الحسنی و صفاته العلیا.
27- غافر / ۶۰٫
28- اسم اصلی <آواره> حاج شیخ تفتی بوده است که
مدّت بیست سال با کمال صمیمیت در میان بهائیان بوده و به ایشان خدمت می‌نموده
و به سبب ادّعای دروغین و حرف‌های باطل آنان، از اشتباه‌های خویش توبه کرد.
29- کشف الحیل: ۱ / ۵۵ – ۵۶، چاپ ششم.
30- مقصود آیاتی است که با اخذ به ظاهر آن، می‌توان گفت
خداوند قابل دیدن است. مثل <یا ایّها الانسان انّک کادح الی ربّ کدحاً فملاقیه>
یا <الی ربّها ناظره`> و…
31- کشف الحیل: ۱/۵۷ -۵۸٫
32- سورهِ انبیاء/ ۲۹٫
