مدعیان نبوت دربهائیت

جواب مدعیان نبوت در قرن نوزده

و اگر بناء باشد هر مطلبی با دعوی تنها ثابت گردد: در هر قرنی چندین امام و پیغمبر لازمست وجود داشته باشد، سید باب و قدوس و بشرویی و صبح ازل و میرزا غوغا و میرزا بهاء و عبدالبهاء و دیگران همه مدعی بودند، و بعضی از این افراد با بعضی دیگر چنان مخالف و معاند بودند که از هر نسبت ناروا و فحش ناسزایی خودداری نکردند.   

این افراد همدیگر را بهتر می‏شناختند، و از حالات و اطوار و اعمال یکدیگر بیش از دیگران آگاه بودند، و نسبت‏هایی که به همدیگر می‏دادند صد در صد برای دیگران حجت و دلیل کافی است. 

گذشته از دعاوی مختلفی که در میان افراد این طائفه وجود داشته است: مقارن زمان آنان اشخاص دیگر نیز ادعاهایی کردند، و به اعتراف خود این طائفه پیشرفتهای مهم و زیادتری داشتند، و آنچه سید باب و میرزا بهاء آوردند و نشان دادند: آنان بیشتر و بهتر دارا بودند. 

یکی از این مدعیها قادیانی بود که معاصر با سید باب است، و روی همین سیاست و نظر از مملکت هند ظاهر شده، و طرفداران بیشتری پیدا کرده، و بیش از سید باب پیشرفت داشت. 

در اشراقات (ص 8) میرزا بهاء می‏گوید: نفسی از اهل سنت و جماعت در جهتی از جهات ادعای قائمیت نموده و الی حین قریب صد هزار نفس اطاعتش نمودند و به خدمتش قیام کردند، قائم حقیقی به نور الهی در ایران قیام بر امر فرمود شهیدش نمودند و بر اطفاء نورش همت گماشتند. 

با این کلام دلیل مشهور (استقامت و نفوذ کلمه و تأثیر) که اساس استدلال و پایه آئین میرزا بهاء است: به کلی ساقط و منهدم می‏شود، زیرا این آدم به قول میرزا بهاء دعوی کرده است، و در دعوی خود استقامت ورزیده و دعوی و کلام او هم تأثیر و نفوذ کرده، و قریب صد هزار نفس در مدت کمی اطاعتش کردند. 

مخصوصا بناء به نقل میرزا بهاء در اشراقات (ص 294) که می‏گوید: نقطه‏ی اولی می‏فرماید اگر نفسی ظاهر شود و یک آیه بیاورد تکذیب مکنید. 

پس پیروان و علاقه‏مندان سید باب و میرزا بهاء را لازمست که دعوی این مدعی و هر مدعی دیگری را که چند آیه از خود ساخته است، تکذیب نکرده و دعوی او را تصدیق نمایند. 

و شوقی افندی در قرن بدیع (ص 123) گوید: غفلت و جسارت بابیان به مقامی رسید که بیست و پنج نفر از آنان به شهادت مرکز عهد و پیمان الهی جسورانه ادعای مقام من یظهره اللهی و موعودیت بیان را نمودند، و اوضاع و احوال ایشان به درجه‏ای تباه و منفور گردید که دیگر جرئت عبور در معابر و حضور در مجامع را نداشتند. 

پس در این جا میرزا بهاء و شوقی افندی مجبور هستند که به عقیده پیروان مکتب داروین اصل تنازع بقاء و انتخاب طبیعی را حجت قطعی بدانند، زیرا میرزا بهاء در مقابل این بیست و پنج نفر همکار، قدرت و تدبیر و حسن سیاست نشان داده، و همه آنان را از بین برد. 

آری به اعتراف شوقی افندی پس از درگذشت سید باب بیست و پنج نفر دعوی من یظهر اللهی نمود، و بعضی از اینها از لحاظ سوابق علمی و عنوانی و خصوصیات دیگر بر میرزا بهاء برتری داشته‏اند.(1)

 

(1)محاکمه وبررسی درتاریخ وعقائدواحکام باب وبهاء ،حسن مصطفوی ، ج 3، ص 134-137.

برچسب ها:بهائیت, خاتمیت, پیامبری, مدعیان نبوت,

  |   دیدگاه ها ()