شما اینجا هستید : میرزا بهاء و حبوه

و قرار دادیم خانه‏ی مسکونی و لباسهای مخصوص میت را برای پسران او ،دختران میت و ورثه دیگر حقی در آنها ندارند. 

اسلام می‏گوید: لباسهای مخصوص و قرآن و کتاب دعاء و شمشیر و انگشتر و آنچه را که از لوازم مخصوص میت است و پیوسته با آنها مأنوس بوده و همراه خود نگه می‏داشت: به پسر بزرگ او می‏دهند، و این اشیاء عنوان یادگاری و یادبودی دارد، و از لحاظ آثار خانوادگی اهمیت داشته و مناسب است که نزد پسر بزرگ میت که رئیس و بزرگ خانواده است محفوظ بماند، و در مقابل این اشیاء که فقط از نظر خانوادگی قیمت دارند: لازمست پسر بزرگ نیز قسمتی از امور پدر خود را مانند نمازهای فوت شده او و سائر آنچه معین شده است انجام بدهد، ولی در اینجا خدای معطی فیاض مهربانی و محبت زیادی نسبت بذکور اظهار داشته، و دختران بیچاره و بیدست و پا را از خانه مسکونی میت محروم کرده است. 

نمی‏دانم این محرومیت را چگونه و در کجا باید جبران کرد، در صورتی که در اغلب موارد (نود و پنج درصد) میراث مهم و ارزنده‏ی میت همان خانه مسکونی او است که در نتیجه‏ی یک عمر فعالیت و کار و کسب به دست آورده است، و اگر خانه‏ی او را کنار بگذاریم: باقی میراث صرف دیون و حقوق دیگر او شده، و دختران ضعیف او کاملا محروم خواهند ماند. 

و تعجب در این جا است که میرزا بهاء از یک طرف قائل به تساوی حقوق و مساوات در میان مرد و زن شده، و از طرف دیگر چنین محرومیتی را برای زن بیچاره تجویز و امضاء می‏کند. 

نه به آن شوری شور نه به این بی‏نمکی!! و سپس که می‏خواهند این حکم را تااندازه‏ی که ممکن است اصلاح نمایند، می‏گویند: مقصود از ذکور ورثه ولد ارشد میت است. 

در گنجینه‏ی احکام (ص 100) از لوح عبدالبهاء نقل می‏کند: و اما سئلت عن الدار المسکونة فهی للولد البکر خاصة مع توابعها من اصطبل او مضیف او خلوة - و اما آنچه سؤال کردی از خانه مسکونی میت پس آن برای پسر بکر (پسر اولی) است، و همچنین توابع آن خانه از طویله (محل حفظ حیوانات) و مضیف (مهمانخانه) یا حیاط و محل خلوت. 

و در صفحه‏ی (101) نیز نقل می‏کند که: و مراد از ولد بکر بزرگترین اولاد ذکور موجود است و مقصود از اختصاص دار مسکونه به او اینست که اقلا خانه متوفی باقی و برقرار ماند تا عائله چون در آن خانه باشند و یا وارد گردند به یاد او افتند و طلب عفو و غفران نمایند. 

ولی در صورتی که دارائی میت پس از وضع مخارج و دیون او منحصر به یک حیاط صد هزار تومانی بوده، و آن هم به موجب فرمایش جناب میرزا متعلق بولد بکر و اکبر او گردد: در این صورت آیا وراث دیگر میت که در نهایت تنگدستی و فقر و پریشانی هستند چه خواهند کرد؟

و آیا در حق پدر خودشان در هنگام وارد شدن به آنخانه دعاء می‏نمایند یا نفرین؟ و آیا این عمل مخصوصا اگر ولد اکبر آدم عیاش و شهوترانی باشد، پسندیده و مطلوب است یا قبیح و زشت؟ و آیا ولد اکبر ملتزم است که آن خانه را برای همیشه نگهداری کند تا در دسترس وراث دیگر قرار بگیرد؟ و آیا این عمل تولید اختلاف و منافرت و دشمنی در میان وراث ایجاد نخواهد کرد؟(1) 

(1)محاکمه وبررسی درتاریخ وعقاید واحکام باب وبهاء ،حسن مصطفوی ،ج2 ،ص 180-182 .