شوقی افندی
در لوح خود که به اعضای محفل روحانی مرکزی ایران در سال 1930 م 22 ابریل
نوشته است می گوید: «راجع به انتشار جزوه مطبوعه سؤال و جواب انتشارش
بین مؤمنین (بهائیها) جائز ولی تجدید طبع آن جزوه و کتاب اقدس مقتضی نه
وقتش خواهد رسید.»...تنها کتابی از کتب بهائیه است که محتوی احکام و حدود می باشد. این کتاب در حدود سال 1290 هـ ق پس از برقرار شدن میرزا بهاء در عکا نوشته شده است.
مطالب و کلیات این کتاب از بیان سید باب گرفته شده است، و با اینکه نظر میرزا به اصلاح سخنان و احکام بیان بوده است، در عین حال مطالب خرافی و سخنان سست بسیاری در این کتاب دیده می شود.
وقتی طرز نگارش و روش جمله بندی این کتاب را با نوشته های قبل (عربیهای ایقان و بدیع) میرزا بهاء مقایسه کنیم: به طور مسلم خواهیم یافت که تغییر کلی و تفاوت فاحشی در املاء و انشاء و نویسندگی بهاء پیدا شده است.
شاید این تفاوت در نتیجه مساعدت و همراهی و یاری دیگران (پسران و اصحاب مخصوص بهاء) بوده است، و یا اینکه خود بهاء در این چند سال عربی نوشتن را تمرین کرده است.
