میرزا
تقی خان امیرکبیر توانسته بود در دوره صدارتش آرامش نسبی در کشوری که
همواره بیم اغتشاش در آن میرفت (به علت بی کفایتی های شاهان قاجار) برقرار
کند. در
دوره محمد شاه قاجار بود که جوانی از شیراز به نام علی محمد بر اساس
توهمات شیطانی پیش آمده ابتدا مدعای بابیت موعود نمود و سپس خود ادعای
موعود بودن کرد و بعد از آن دعوی نبوت نمود!!! عده ای همچون یهودیان که
اسلام را سدی در مقابل هوی و هوس خویش می دیدند از او حمایت کرده و با
تزویر پیروانی برای او جمع کردند که عده ای اراذل و اوباش را تشکیل می
دادند.
بعد از اوج گرفتن فتنه ی باب و دعوی بی مدرک او روحانیون شیعه مجلس مناظره ای با او تشکیل دادند. مناظره
علی محمد با روحانیون شیعه معروف است که در محضر ولیعهد ناصرالدین میرزا
برگزار شد و در آن باب حتی نتوانست به یکی از سوالات دینی آن ها پاسخ
داد.بعد از آن بود که علی محمد توبه کرد واز ادعاهای خویش(به علت ترس) دست
برداشت و زندانی شد.(متن مناظره علی محمد شیرازی و روحانیون شیعه و همچنین
توبه نامه ی او در حال حاضر در کتابخانه ی ملی وجود دارد).
اما
متأسفانه بعد از زندانی شدن علی محمد شیرازی لژهای یهودی فراماسونری و
عمال دولت بریتانیا که فرصت را برای فتنه از دست رفته می دیدند میرزا حسین
علی نوری را سرکار آوردند و او را به عنوان جانشین علی محمد شیرازی به
نابخردان و پیروان او معرفی کردند و آن ها را علیه دولت ایران شوراندند
بدین ترتیب عده ای اراذل و اوباش به عنوان پیروان باب آشوب و بلوا در کشور
راه انداختند و طوری که امنیت کشور را تهدید کردند. مرحوم
امیرکبیر که جز صلاح مردمان و مملکت خویش چیزی نمی خواست دستور سرکوب این
اوباش را داد و فرمان انقلابی اعدام علی محمد را صادر کرد .اما چه سود که
بداندیشان دربار ناصرالدین شاه بد امیر را می خواستند و در آخر این مرد
شریف تاریخ را که در دوران صدارت 3 ساله اش روحی دوباره به پیکر بی جان
کشور دمیده بود،سفاکانه به شهادت رساندند.
